Hola mis amigos!

Het is een enorme tijd geleden dat ik wat heb geschreven op mijn blog, dus ik vond het wel weer eens tijd om wat over mijn belevenissen te vertellen. Er is de afgelopen tijd veel gebeurd, dus ik zal niet zoals mijn eerste keer alle dagen van de week beschrijven, gezien het feit ik alle indrukken nu als normaal beschouw.

Ik ben inmiddels klaar met mijn Spaanse lessen. Een aantal weken geleden had ik mijn laatste Spaanse les. Mijn Spaanse lessen zijn erg goed gegaan en ik heb veel geleerd. Ik ben alle dagen bezig geweest met grammatica en mijn vocabulaire werd gedurende de dagen aangevuld door praten met mensen op straat. De 4 uur les die ik per dag had werden besteed aan leerwerk, schrijfwerk en praatwerk met mijn lerares en Sander. Zo nu en dan gingen we met onze lerares naar de Plaza om de fiestas te bekijken. Juni is de maand van Cusco met veel feesten, dansen en concerten op de Plaza. Voor 4 dagen lang waren er op de Plaza danswedstrijden. Op dag 1 waren kinderen van de lagere school aan de beurt, op dag 2 kinderen van de bovenbouw van de lagere school, op dag 3 kinderen van de middelbare school en op dag 4 was de beurt aan de studenten van Cusco. Er werd, uiteraard, veel gedanst en er waren veel deelnemers. Elke plaats of school had zijn eigen dansgroep en was gekleed in lokale kleding. Het was heel mooi om te zien en het heeft veel indrukken op me achtergelaten.

Momenteel zit ik in een appartement. Ik heb mijn familie moeten verlaten een aantal weken geleden en heb toch wel een traantje gelaten. Het was heerlijk om met de familie samen te zijn, maar toch keek ik uit naar mijn eigen kamer en manier van leven. Toen ik mijn reis geboekt had, had ik begrepen dat ik in een prive appartement zou komen, maar ja dit is Peru dus je moet je twijfels trekken bij alles wat gezegd wordt. Uiteindelijk kwam ik dus in een hotel terecht, waar ik eerst heel blij mee was, want ik had een verwarming, een warme douche en wifi. Ik kon dus gelukkig zonder thermo ondergoed en muts slapen. Het hotel beviel me goed, alleen na twee dagen merkte ik al dat ik in een ongure buurt verbleef. De straat van mijn hotel was afgesloten dus s avonds was er niet veel volk en het volk dat er wel was, was niet altijd even pluis. In Cusco heerst een enorm alcohol probleem, iets wat ik tijdens mijn verblijf in mijn hotel heb gemerkt. Gelukkig hoeven jullie niet bang te zijn, want ik heb prima mijn mannetje gestaan. Na een paar dagen had ik het dus wel een beetje gehad met mijn hotel, maar gelukkig kwam Sander na een week in het hotel en werd de weg weer geopend. Een tijdje geleden werd er s ochtends vroeg op mijn deur geklopt door mijn project leider met de vraag of wij zin hadden om te verhuizen. Aan het begin dacht ik; ‘Nee natuurlijk heb ik geen zin om te verhuizen’, maar toen hoorde ik hem iets over een prive appartement zeggen en toen stonden mijn oren spits. De uitleg van het hotel personeel was dat het hotel overboekt was. Na het zien van ons appartement namen Sander en ik al snel het besluit dat we er in wouden trekken. Het heeft dan wel geen warme douche, verwarming of internet, maar we hebben wel onze eigen plek. Hoe vriendelijk het personeel in het hotel ook is, ik heb altijd het gevoel dat ik op alles moet letten. Ik zit nu dus in mijn appartement in dezelfde straat waar mijn familie woont, Tullumayo.

Ik weet dat jullie ook graag willen weten wat ik zoal doe op mijn dag nu ik klaar ben met mijn Spaanse les en in een appartement woon. Mijn dag wordt voor 4 uur gevuld aan het eind van de middag door mijn vrijwilligerswerk. Ik werk in een project genaamd ‘Corazon’ wat hart in het Spaans betekend. Het is een half uur, drie kwartier of een uur met de bus vanaf mijn straat, het ligt er maar net aan waar de buschauffeur zin in heeft en of er genoeg plek is in de bus. Het project ligt een stukje buiten de stad, het is nog wel Cusco zelf, maar het ligt in een buitenwijk. Vanaf de bushalte loop ik omhoog naar een kleine vallei en aan het einde van de straat, waar de huizen van klei zijn gemaakt en waar geen weg meer loopt ligt mijn project. Het is een project voor kinderen van een leeftijd van ongeveer 8 tot 16 jaar. Het project telt ongeveer 30 kinderen en 7 vrijwilligers, waaronder Sander en ik. De andere vrijwilligers zijn 2 meisjes uit Canada, 2 meisjes uit USA en een gozer uit Lima. De kinderen zijn fantastisch. Ik ben zelf niet een hele grote kindervriend omdat ik kleine kinderen vaak verwend vind, ze hoeven maar te huilen en mama komt al aan rennen met het gewenste snoepje of herrie speeltje. De kinderen hier zijn echter heel anders. Ze hebben niets en zijn allemaal erg blij. De kinderen gaan wel een klein beetje raar met elkaar om. Er heerst een regel onder de kinderen; wanneer iemand iets heeft dat jij ook wil, schop je hem er van af zodat er plek voor jou is. Zo simpel is het. De kinderen zijn echter wel ontzettend blij met de vrijwilligers. De jongens vinden het geweldig om een potje tafelvoetbal te spelen of te stoeien met je. De kleine meisjes vinden het geweldig om op je schouders te klimmer en kusjes op je wangen te geven en de wat oudere meisjes staan in een groepje te giechelen, je aan te kijken en mekaar uit te dagen om met hun handen een hartje in jouw richting te maken. Je krijgt er dus erg veel aandacht.
De week van mijn vrijwilligersproject heeft, jawel, altijd een standaard indeling. Op maandag komen we met alle vrijwilligers tezamen in The Meeting Cafe op San Blas en bespreken we wat we willen doen voor de komende week. Dinsdag is speeldag en speel je voor 2 uur lang spelletjes, zowel fysiek als intellectueel, met de kinderen. Op woensdag lees ik een verhaaltje voor in het Spaans, vaak kleine verhaaltjes als Sneeuwwitje of de drie biggetjes en de wolf. Zodra ik klaar ben vertaal ik het verhaaltje in Engels en pik ik een aantal Engelse woorden uit waarvan ik denk die handig zijn om te leren voor de kinderen. Er worden tekeningen gemaakt van de woorden en deze worden opgehangen op een bord. In de chaos probeer ik de kinderen wat Engels te leren en beloon ik degene die het goed hebben met een sticker of een snoepje. Nadat ik de woorden een aantal keer heb herhaald speel ik memorie met de kinderen, zodat de worden nog beter in hun geheugen blijven hangen.
Op donderdag is er bijbel club. Hier hoef ik eigenlijk vrij weinig te doen, behalve de kinderen een beetje rustig houden en ervoor zorgen dat ze luisteren naar verhalen over Jezus.
Vrijdag is handcrafting dag. Op deze dag verzinnen de vrijwilligers een klein projectje dat te maken heeft met het verhaaltje. Bijvoorbeeld toen ik Sneeuwwitje voorgelezen had, hebben de kinderen een spiegel gemaakt en zichzelf daarin getekend.
Het project is super, ik vind het heel erg leuk en de kinderen zijn, zoals ik al zei, fantastisch! De kinderen hebben vrij weinig materialistische spullen nodig. Ik geef ze veel aandacht, en ik ben het speelgoed voor de kinderen. Wanneer ik naar het project toeloop kom ik de kinderen vaak tegen in de straat en wordt ik opgehouden omdat het spelen dan al meteen begint. Ze lopen samen met me naar boven en wanneer het project klaar is loop ik samen met ze naar beneden. Ik tel altijd een kwartier extra tijd bij mijn reistijd naar mijn huis, omdat de kinderen iedereen langs willen gaan om te knuffelen en kusjes te geven.




Ik leef buiten mijn project inmiddels als een Peruaan. Ik heb een vriendinnetje hier, Ingrid, die een aantal straten verderop woont. In mijn vrije tijd ben ik veel met haar en zij neemt mij mee in de Peruaanse gemeenschap. ’s Middags eet ik vaak bij haar en doen we boodschappen op de lokale markt waar iedereen opkijkt omdat ze in dit gedeelte haast nooit toeristen zien. ’s Avonds ga ik meestal uit, niet per se naar een discotheek, maar naar bijvoorbeeld Peruaanse concerten of Peruaanse cafeetjes waar ik me dan onder de Peruanen meng. Ik ben steeds minder te vinden in het toeristische gedeelte van Cusco, iets wat ik er leuk vind, omdat ik de cultuur van een land echt wil leren kennen en beleven. Zodra je in Peruaanse gebieden, cafeetjes of restaurants, zijn de mensen een stuk vriendelijker richting je dan wanneer je in de toeristische gebieden komt. Een toerist wordt hier ook wel een gringo genoemd. Ik doe veel met Peruaanse mensen en ontmoet weinig andere toeristen of buitenlanders, iets wat ik helemaal prima vind.

Dat was het wel zo een beetje in grote lijnen wat ik hier allemaal doe, volgende week ga ik naar een Peruaans festival voor 3 dagen, ben er benieuwd hoe dat is. Mijn vrijwilligerswerk duurt nog 1 of 2 weken en dan ben ik daar klaar mee.

Ver que ustedes pronto.